केहि अस्वाभाविक सपनाहरु

खप्तड को ट्रेकिन्ग बाट फर्के पछाडी मेरो दिमाग ले लाखौ कुरा हरु सोच्दै छ..सबै ठाउँ मा भाडभैलो तर असंख्य सम्भावनाका श्रोत हरु देख्दा मलाई कहिले ब्यबसायी त कहिले राजनीति गरौ जस्तो लग्न थालेको छ...कहिले कहिँ त उदेक लाग्छ आफै देखि..मा त धेरै सोचेर बहुला त भईन भनेर..हा हा हा..

विदेश प्रति को मेरो मोह भंग हुनु अनि देश भित्र आफै एक्लै रमाउना सिक्नु सायद मेरो जिबनमा आएको ठुलो र यादगार मोड हरु थिए..सल्यान, रुकुम, रोल्पा अनि अहिले बझांग को गरिबी अनि अज्ञानता लाइ नजिक बाट जबर्जस्ति नियाल्ने 'मौका' पाउदा यती पनि दिमाग ले कुरा खेलाएना भने त फेरी मा त पशु नै हुने भए नि..मान्छे भएर मान्छे को त्यसमाथि पनि नेपाली भएर म आफुले आफ्नै देशका नागरिक हरुको गरिबी अनि बिबशता लाई नदेखेझै गरे भने मेरो मन ले मलाई कहिले पनि माफ गर्ने छैन होला सायद..

चुप लागेर बस्नु भन्दा केहि त गरौ... असर राम्रो हुनुपर्छ..सायद त्यो ज सुकै होस ....मेरो काम गर्ने तरिका हो त्यो..धेरै लाई बोरिंग लाग्छ तेस्त कुरा खास गरि हाम्रा 'बिदेशी अन्नदाता हरुलाई' कहिले कहिँ सोच्छु..हामी आफै ले आइडिया निकालेर केहि गर्न पाए पनि हुन्थ्यो नि??

अहिले म बझांग मा २ वटा गाबिस मा धान र मकै को बिउ उत्पादन को कार्यक्रम सुरु गर्दै छु..पैसा नभए पनि जबर्जस्ति खोजेर मिलाएर..हेरौ अब को २ वर्ष मा यहि बसेर यी किसन हरु लाई आम्दानी को लोभ देखाउन सफल भए भने यो कार्यक्रम बझांग मा सधै को लागि सफल हुने छ...

कृषि बजार को बिकाश अनि यहा को सम्भावना बोकेका बलि हरु को आधुनिकीकरण अनि ब्यबसयिकिकरण गर्न केहि हद सम्म सफल भैयो भने के थाहा २०-२५ वर्ष अगाडी खाद्यान्न बाहिर पठाउने तर अहिले नेपाल को सबै भन्दा खाध्य संकट को मार भोग्न बाध्य यी जनता हरु को जीवन मा सुनौलो बिहानी आउने छ कि....

मलाई सपना देख्न सारै मज्जा लाग्छा अनि तेही सपना लाई पछ्याएर आफ्ना जिन्दगीको बाटो कोर्न झनै रमाइलो लाग्छ...

मेरो बाटो त तय छ..कसैले साथ दिए पनि नदिए पनि...तर आशा छ धेरी को साथ लिएर हिड्न सके भने मलाई बाटो काट्न अनि लक्ष्य सम्म पुग्न सरल होला भनेर...